*غذای مسموم در آنها اثر نکرد*
وقتی که رسول خدا (ص) وارد مدینه منوره شدند و پرچم اسلام را بلند کردند،‌ شخصی بنام عبدالله ابَی که یکی از دشمنان سر سخت پیامبر بود بر آن حضرت حسد برد و می خواست حضرت را به قتل برساند . عبدالله، حضرت و اصحاب حضرت را به منزلش دعوت کرد و غذای مسمومس را ترتیب داد.
جبرئیل به رسول خدا (ص) خبر داد.
همین که غذا حاضر شد رسول خدا فرمودند: یا علی دعای پر منفعت را بر این غذا بخوان. علی (ع) دعا را خواندند.
بسم الله الشّافی، بسم اللهِ الکافی، بسم اللهِ الَّذی لا یَضُزِّ مَعَ اِسْمِهِ  و لا‌داءُ فی الارضِ و لا فی السَّماءِ و هو السَّمیعُ الْعلیمْ.
وقتی که دعا خوانده شد همه غذا را خوردند و سیر شدند و ضرری بر آنها نرسید با صحت و سلامتی برخاستند و رفتند.
وقتی که عبدالله اُبَی این صحنه را دید گمان کرد آشپز فراموش کرده و سمّ را داخل غذا نکرده، عبدالله رفت و تمام رفقایش را جمع کرد و از غذا خوردند همه به جهنم رسیدند.
                                                           
                                «و اما شعری به این مناسبت»
من آن نیم که توانم ز تو جدا باشم                 جدا شوم ز تو در معرض فنا باشم
به غیر سایه لطف تو جای دیگر هست           جدا اگر زتو باشم بگو کجا باشم
گر غیر شوم یک دم با یار نپیوندم                تا یار نمی باشم با یار نمی باشم
از یار وفا دارم یک دم نشوم غافل                 در ذکرم و در فکرم بیکار نمی باشم
گر صحبت او خواهی از صحبت خود بگذر    با خویش چو باشم من با یار نمی باشم
او نیست چو در کارم بیکارم و بیکارم           در کار چو می باشیم در کار نمی باشم.


*محترم ترین آیه از کتاب خدا را دزدیدند*
از حضرت رضا (ع) روایت شده است که فرمودند:
«بسم الله» معنایش اینست که من خودم را به داغ و علامتی از علامتهای خدا داغ نمی زنم و آن داغ عبادت است « تا همه بدانند من بنده چه کسی هستم».
رسول خدا (ص) فرمودند: چون سوره حمد را می خوانید بسم الله الرحمن الرحیم را هم یکی از آیاتش بدانید و آن را بخوانید، چون سوره حمد امّ القرآن «مادر قرآن» و «7 آیه» «سبع المثانی» است بسم الله الرحمن الرحیم یکی از آیات این سوره است.
حضرت صادق (ع) فرمودند: این مردم را چه می شود؟ (منظور بعضی از اهل سنت است)
خدا آنان را بکشد، به بزرگترین آیه از آیات خدا پرداخته اند و پنداشتند که گفتن بسم الله بدعت است.
امام باقر (ع)  فرمودند: محترم ترین آیه را از کتاب خدا دزدیدند و آن آیه بسم الله الرحمن الرحیم است، که بر بنده خدا لازم است در آغاز هر کار آن را بگوید، چه کار بزرگ و چه کار کوچک ، تا « آن کار» مبارک شود.
رسول خدا (ص) ، غالبا اول و آخر سوره را نمی دانستند کجا است، تا آنکه آیه بسم الله الرحمن الرحیم نازل می شد و بین دو سوره قرار
می گرفت.
                 «شعری دیگر درباره ی این داستان»
یا رب ای محرم اسرار شب                        ذکر یا رب چو بر آید ز لبم
شاکرم دولت ذکرم دادی                             که به بیادت گذرد روز و شبم
در نهان خانه ی دل ذکر توام                      کرده مشغول بوجد و طربم
درد دادی که به یادت باشم                          ای خوش آن درد که سازد ادبم
من که باشم که کنم درد طلب                       تو کرم کردی، درد طلبم

من از این بنده حیا کرده ام
حضرت عیسی (ع) به قبری عبور کرد، دید ملائکه عذاب مرده ای را عذاب می کنند، وقتی حضرت عیسی (ع) کار خود را انجام داد و به آن قبر برگشت دید ملائکه رحمت با طبقه هایی از نور بر سر آن قبر ایستاده اند.
حضرت عیسی (ع) پس از اینکه تعجب کرد نماز خواند و این موضوع شگفت آور را از خداوند پرسید، خطاب شد، یا عیسی! این مرد معصیت کار بود وقتی از دنیا رفت همسر او حامله بود وضع حمل نمود و پسری آورد آن زن پسر خود را پرورش داد تا بزرگ شد.
مادر فرزندش را نزد معلم برد، هنگامی که معلم «بسم الله الرحمن الرحیم» را به آن پسر تعلیم داد من از این بنده ام حیا کرده ام که وی را در دل زمین بوسیله آتش معذّب نمایم و حال آنکه پسری در رو ی زمین نام مرا می برد.
                         «شعری برای این داستان»
من به بوی خوش تو دل شادم                      ورنه از خود گرهی بربادم
شوم از خویش بهر لحظه خراب                   کند آن لطف خفی آبادم
بی نسیمت بردم باد فنا                              لطف کن تا ندهی بربادم
ای خوش آن دم که مرا یا کنی                     ای که یک دم نروی از یادم
لطف پنهان ز دلم باز مگیر                         که در این لطف نهانی زادم      
لطف تو گر نبود با غم تو                          قهر این غم بِکنَد بنیادم
نرسی گر تو به فریاد دلم                           از فلک هم گذرد فریادم